choven nostalxias

sen amor
a vida é un páramo
e tórnase un xugo sobre a alma
.
entón
sabido iso, busqueite polas rúas de Pontevedra
de Raíña Isabel II, pasando por Real ata a Avenida Bos Aires
chovía
entón imaxineite
ata que te tiven na miña mente
no meu corazón
na miña alma
como un doce fantasma
que habita no misterio do querer
.
as miñas mans arrancáronlle ao ceo
dous anacos de azul celeste xeneroso
para pintar os teus ollos
a miña boca bebeu a brisa morna que viña
da ría para saber o teu alento
os meus ollos mirou o horizonte que
estaba cheo de movemento e fixeron os teus pasos
o bulicio das xentes
tróuxome á mente o teu recatado rir
e a chuvia, cariño meu
compúxome esa música triste
do fado da miña nostalxia
.
sen amor
a vida ten a melodía dun fado