verso libre

Cando chove
Eu non gravito pola lei
Estou grave do meu
Grávido de morte, filla primoxénita da miña vida.
.
Non teño a vertixe da chuvia, gústame caer.
Ela cae porque non ten alternativa, eu podo evitalo, aínda que non sei como.
.
Sobre a vertixe grave de existir, loito para chegar vivo ata a miña morte.
Pero mátanme, como as secas á chuvia.
Como o descampado ceo ás nubes ausentes.
.
Védeme, divagando a miña chuvia de amor, só por chover e mollar a túa pel.
Védeme tamén, morrer a cada momento, vertixinoso, caendo, pola lei da vida.
.
Tómote do brazo, para dar os pasos inseguros de futuro, onde choven os afastados recordos que parcialmente te inclúen. E son os recordos novos que vou creando con só andar o meu destino.
.
Creríasme, se che confeso que é imposible amarte máis, cando chove?
.